Heb ik een burn-out of ben ik in de overgang?
Eva is wel zoekende, wil misschien wel helemaal weg uit het onderwijs, ze heeft van haar baas loopbaancoaching aangeboden gekregen. Ze heeft last van zorg: voor haar moeder, op het werk en van het feit dat haar jongvolwassen kinderen nu bezorgd zijn om haar. Ze weet dat ze minder suiker moet eten, maar kan geen weerstand bieden aan chocola. Slapen gaat matig, als ze wakker wordt, kan ze ineens in zweten uitbarsten. En bovenal is ze moe!
Haar vraag is: “Heb ik een burn-out of ben ik in de overgang?”
Eva is uiteraard een fictieve cliënt, maar de vraag wordt mij zó vaak gesteld. De Dikke van Dale geeft als definitie van burn-out: ” toestand van geestelijke uitputting ten gevolge van langdurige stress” en van de overgang: “Periode waarin de vruchtbaarheid van een vrouw eindigt”. Nou, dan is de vraag makkelijk te beantwoorden: ”Ja, in ieder geval in de overgang”! Maar zo makkelijk is het natuurlijk niet. Want de uitputting van de langdurige stress wordt zeker ook ervaren.
Elke vrouw komt in de overgang, de periode waarin de vruchtbaarheid eindigt. Deze periode gaat door de hormonenhussel vaak niet zonder slag of stoot. De verschijnselen zijn van vrouw tot vrouw enorm verschillend. Waar je mee te maken krijgt, wat je last geeft of misschien wel juist fijn vindt, is van tevoren helaas niet voorspelbaar. Maar hoe eerder je herkent dat jouw hormonen je parten spelen, hoe sneller je het leven kan aanpassen aan de veranderende factoren, en hoe minder last je ervaart.
“Verandering is de enige constante”, zei de filosoof Heraclitus zo’n 500 jaar voor Christus al! Maar als er iets moeilijk is, dan is het wel veranderen.
Naast herkenning van dwarsliggende hormonen, is ook erkenning een belangrijk ding. Gun jezelf de tijd en de aandacht om hier je weg in te vinden. En daarmee heb ik al vele vertwijfelde vrouwen verder kunnen helpen. Door Eva een spiegel voor te houden ziet zij hoe zij in het leven staat, wat zij kan doen met voeding, haar leefstijl en haar kijk op het leven. Waar zij staat en hoe zij de dingen doet, en waarom. Dat zij – omdat zij er ook mag zijn – niet altijd alle zorgen van een ander op zich hoeft te nemen. Samen zien hoe iedereen een eigen verantwoordelijkheid heeft, ook de overgangsvrouw, maar ook haar directe naasten waar zij de zorg voor draagt. En misschien te veel zorg voor neemt. Die aap daar te laten, op de schouder waar hij hoort, geeft al een heleboel rust.